Anorexia, ik ben er klaar mee!
Januari 2010:
Ik ben opgegroeid met een broer en een broertje en beide ouders. Op dit moment zit ik op school en studeer SPW. Ik heb al 5 jaar een relatie met de allerliefste en ik woon bij mijn ouders thuis.
Vanaf mijn dertiende, sinds de brugklas, begon ik af en toe een dagje niet te eten. In de eerste jaren op het middelbaar onderwijs was ik erg onzeker, ik denk dat dit ook logisch is op die leeftijd. Toch ben ik altijd wel een beetje onzeker geweest en kon ik me somber voelen. Op mijn 8e/9e jaar heb ik in therapie gezeten bij een Speeltherapeute.
Ik denk dat zij al door had dat ik wat gevoelig was en misschien had ik toen al die kwetsbaarheid om een eetstoornis te ontwikkelen op een latere leeftijd. Ik was in die periode negatief over veel dingen en van horen zeggen heb ik dat ik na die therapie ben opgeknapt.
Ik ben het jaar voor die speeltherapie blijven zitten in groep 5, wat voor mij voelde als falen. Ik weet niet waarom ik in de brugklas ben begonnen met die lijndagen. Het voelde gewoon goed. Misschien wilde ik ergens goed in zijn. Op zo'n lijndag at ik alleen mijn avondeten bij mijn ouders thuis. De rest van de dag at ik amper. Dat voelde goed. Ik wist niet waarom ik het deed en was me er niet bewust van dat het niet echt gewoon was. Ik deed dat gewoon en het voelde wel goed.
Ik deed het niet om af te vallen en woog mezelf de eerste jaren niet eens. Maar op ten duur werd dat wel een uitdaging en echt jaren later een obsessie. Ik viel in die eerste twee/drie jaar niet eens veel af in die dagen dat ik lijnde. Hooguit vier kilo, die ik, als ik weer goed ging eten, wel weer aankwam. Ik ben nooit dik geweest. Ik had als kind lange dunne benen en was eerder dun dan mollig. Zo ben ik gebouwd.
Het begin van mijn eetstoornis heeft niets te maken gehad met mijn uiterlijk, dat heeft de anorexia die ontstond met zich meegebracht, maar was geen uitgangspunt. Ik voelde me slapjes en verdoofd op dagen dat ik niet at, omdat mijn suikerspiegel laag was. Dat voelde fijn. Ik voelde me leeg en toch ook vol. Vol van gevoelens die ik niet wist te verwerken, indrukken en spanning waar ik niet mee om wist te gaan.
Alles wat ook maar een beetje te heftig was kon ik kwijt in die lege maag, zo voelde het. Ik was verdoofd, de last werd lichter. Niet dat ik echt traumatische dingen meegemaakt heb, maar ik blijk achteraf gewoon wat gevoeliger dan een gemiddeld persoon te zijn. Maar dat wist ik toen nog niet, dus wilde ik goed zijn, leuk zijn en eigenlijk zelfs perfect.
De dagen dat ik weinig at kwamen in de loop van de jaren vaker voor. Het was dan niet een enkele dag, maar het werden er twee en langzaam drie. Ik vond het na verloop van tijd een uitdaging worden om het meer dagen vol te houden en te kijken of ik nóg minder kon eten. Soms schreef ik op hoeveel ik had gegeten en moedigde ik mezelf aan om het twee weken vol te houden. Meestal faalde ik, wat maakte dat ik nog harder mijn best ging doen om het een aantal weken of maanden later nog eens te proberen.
Tot mijn veertiende had ik nog niet gehoord van Anorexia of eetstoornissen. Zelf vond ik ook helemaal niet dat mijn lijngedrag daaronder viel. Ik at gewoon af en toe een paar dagen niet, dat was geen eetstoornis.
In deze beginperiode wist niemand er van. Na een periode van lijnen, ging ik steeds weer een periode goed eten, waardoor mijn gewicht ook nog niet opvallend daalde. Rond mijn 15e /16e merkte mijn vriendinnen dat ik dagen achter elkaar niet lunchte op school, mijn brood weggooide en soms wat afwezig was, omdat ik duizelig was. Mijn vriendinnen vroegen er naar en waren soms bezorgd. Ik zei altijd dat ik weer gewoon zou doen en zelf ook niet wist waarom ik het deed. Het was altijd maar een paar dagen of weken, daarna ging het altijd over. Dus ze hoefden zich geen zorgen te maken.
Mijn eetstoornis ontwikkelde zich rustig verder tot ik op mijn 16de periodes kreeg die een aantal maanden duurde. Ik kon niet meer stoppen. Niet ik had de controle, maar mijn anorexia. Ik slikte allerlei pillen en gebruikte soms laxeermiddel om mezelf maar leeg te voelen, zodat ik mijn gevoel kwijt kon. Toch loste ik het zelf iedere keer weer op en voor het mensen ging opvallen, kon ik weer gewoon eten.
Ik kon op die leeftijd dagen lang piekeren en erg somber zijn. School ging niet goed en ik kon me er ook niet op richten. Mijn cijfers waren slecht en ik haalde het schooljaar niet. In Havo drie bleef ik met een enorme teleurstelling in mezelf zitten om het nog een keer over te doen. Helaas was er met mijn faalangst en somberheid weinig veranderd, dus ging het weer niet goed. Ik bleef weer zitten en voelde me een grote mislukking.
Ik heb VMBO 4 met gemiddeld een 8 behaald en kon er niet blij om zijn. Ik had Havo moeten doen en dat had ik zelf verpest. Ik ben toen een grafische opleiding gaan doen waar ik halverwege mee ben gestopt vanwege opname in een kliniek.
Het jaar dat ik slaagde (18jaar) kwamen mijn ouders er achter. Ik wilde een programma op TV zien over Anorexia en mijn ouders keken mee. Een paar weken later begon ik te huilen bij de lunch. Ik mocht van mijn eetstoornis niet eten, zelfs al zou dat betekenen dat mijn ouders het zouden ontdekken. In die periode lijnde ik meestal ongeveer 5 maanden waarna ik even weer normaal at.
Mijn eetstoornis koos voor mij in plaats van dat ik zelf af en toe koos om niet te eten.
Mijn moeder had door dat ik met het kijken van dat programma had willen laten zien dat ik dat was. Ik heb die middag meteen moeten bellen met een stichting die verslaafden en eetstoornissen behandelen. We hadden goede verhalen over die kliniek gehoord. Ik wilde ook hulp, ik was er klaar mee, ik kon emotioneel niet meer. Op dat moment had in nog geen ernstig ondergewicht, maar gezond was ik natuurlijk ook niet echt meer.
Ik heb eerst een halve dag groepstherapie gevolgd speciaal voor eetstoornissen. Dit hielp me eigenlijk alleen om te zien dat ik wel echt Anorexia had en dat het niet goed was, maar maakte me niet beter. Wel voelde het fijn om andere meiden te spreken. Daarna was ik op de wachtlijst aan de beurt voor opname. Ik twijfelde. Ik was nog steeds geobsedeerd door eten en alles wat ik kon doen om af te vallen, want dat voelde zo goed en veilig.
Toch heb ik ja gezegd en ben ik opgenomen in een kliniek waarin drugsverslaafden en eetstoornis-patiënten samen behandeling volgen. Omdat ik 18 was geweest werd er geen uitzondering gemaakt en kreeg ik dezelfde regels. Ik mocht 3 weken geen contact hebben met thuis, pas na een aantal maanden mocht ik een dagje of een weekendje per twee weken naar huis. Ik kreeg af en toe bezoek en mocht alleen onder begeleiding naar de stad. Deze kliniek heeft mij meer geschokt dan geholpen. Ik ben zo geschrokken van de drugsverslavingen en het afkicken van mijn medebewoners, dat ik ineens heel goed kon eten.
Ik kwam keihard aan en na 3,5 maand mocht ik naar huis. Nog steeds onder de indruk van wat ik daar heb meegemaakt, ging in onvoorbereid naar huis. De dag voor ik met ontslag ging verliep iets anders dan gepland. Mijn vader kreeg een hartinfarct en de laatste 24 uur in de kliniek waren mijn vader's 24 spannende ziekenhuis uren.* De dag daarna mocht ik naar huis, mijn vader lag de eerste twee weken van mijn thuiskomst in het ziekenhuis. (*nu is hij weer gezond) Ik was compleet in de war en woonde ineens weer thuis in de bewoonde wereld en ook mijn vriendje was ineens weer echt mijn vriendje. Alles was zo wennen. Ik viel weer af en kon daar ook niet meer mee stoppen.
Nog geen jaar later stuurde mijn vervolgbehandelaar mij naar Centrum Eetstoornissen Ursula. Dit keer ging ik een behandeling in waar ik echt helemaal zelf voor had gekozen. Ik moest stoppen met de opleiding die ik voor een jaar had gevolgd. Ik accepteerde dat ik nu echt ziek genoeg was om 4 dagen in behandeling te gaan en echt van mijn Anorexia af te komen.
Na de vierdaagse groepsbehandeling ben ik de driedaagse groepsbehandeling gaan volgen. Beiden hebben mij enorm geholpen. Ik ben ruim x kilo aangekomen, heb mezelf echt leren kennen en weet meer dan ooit over mezelf. Daarna heb ik ééndaagse gevolgd, om het af te ronden. Ik heb echt het gevoel dat ik heb moeten vechten en ging absoluut niet vanzelf. Maar ik zit hier nu mooi wel op de bank met mijn limo en koek, dankzij dat vechten.
Ik ben nu een jaar geleden met ontslag gegaan bij De Ursula, maar ben op dit moment nog steeds in behandeling om op de rails te blijven, waarvan ik afgelopen jaar ietsje was afgeweken. Het gaat op dit moment goed. Ik heb een gezond gewicht dat bij me past, ik weet wat mijn valkuilen zijn en wat ik dan moet doen. Ik ga anders met mijn gevoelens om dan voorheen. Ik heb tijd nodig om de dag of bijzondere gebeurtenissen te verwerken, in plaats van ze in mijn maag te stoppen, zodat er geen eten meer bij past. En die tijd neem ik.
Afgelopen jaar heb ik een MBO diploma gehaald en heb ik dit jaar niet hoeven stoppen met mijn opleiding, door mijn Anorexia. Daar ben ik trots op.
De oorzaak van mijn eetstoornis kan ik niet in twee zinnen opschrijven. Het zijn een heleboel dingen samen die maakte dat het zich ontwikkelde bij mij. Maar het zijn ook een heleboel dingen samen die maakte dat ik er weer bovenop ben gekomen. Steun van thuis, mijn vriend en mijn vriendinnen, de kracht in mezelf en therapie. Uiteindelijk is het belangrijkste dat je iets doet met je problemen en valkuilen, de oorzaak is veel minder belangrijk.
Na alle behandelingen is mijn eetstoornis nog niet helemaal weg. Er zijn weinig maaltijden waarbij ik helemaal geen angst voel of niet nadenk. Nog steeds heb ik soms een off-day en luister ik wat meer naar mijn veel minder luide "Anorexiagedachte" in mijn hoofd. Maar ik heb een gezond gewicht, ik val niet af, ik eet en ik ben gelukkiger dan alle jaren hiervoor. De restjes van mijn eetstoornis wil ik ook laten verdwijnen, maar zoals ik afgelopen jaren heb gemerkt, kan dat niet in een maandje. Ik neem de tijd en merk dat ik steeds gezonder denk. Ik ben er klaar mee.
Ook al is het een hele nare periode uit mijn leven, mijn Anorexia heeft mij ook heel veel gegeven. Ik heb enorm veel geleerd door alle therapie en ervaringen. Ik ben er uiteindelijk rijker van geworden. Ook mijn relaties thuis en met mijn vriend en vriendinnen zijn veel beter. Ik ben voor een deel al door die moeilijke overgang van kind naar volwassene heen en voel me veel sterker. Ik ben heel erg veranderd, maar toch nog steeds mezelf. Als je er eenmaal uitkomt, levert dat je zoveel goeds op!
Slotwoordje:
Ik wil verder mijn ouders, broers, vriendinnen bedanken. Ze zijn altijd gebleven, ook al was het lastig. En ook zeg ik sorry voor wat ze hebben meegemaakt, ook al was ik het niet maar was het mijn ziekte. Ik ben nu beter. Het is geweest.
Als je zelf een eetstoornis hebt: blijf vechten! Blijf geloven dat het kan! Want het kan!
Gerelateerde blogposts
Reacties
Je hebt het echt onwijs goed gedaan! Ik ga het ook proberen. Ik ben vandaag begonnen met mijn eetschema volgen om aan te komen. Als ik in 2 maanden tijd niet aankom, moet ik opgenomen worden in een kliniek en kan ik dus mijn MBO-opleiding (Pedagogisch Werker Kinderopvang) niet doen. Ik ga dus heel erg vechten om aan te komen, ik wil écht niet opgenomen worden! Ik mag ook niet veel meer bewegen, dit vind ik zó moeilijk. Ik heb net met tranen in m'n ogen een tussendoortje weg zitten werken. En daarna ben ik op m'n gat gaan zitten. Het voelt voor mij niet goed meer eten en minder bewegen. Maar iedereen zegt dat ik het kan, iedereen wil dat ik er doorheen kom. Ik wil zelf ook weer de vrolijke Jeske zijn, wat ik op de basisschool was. Ik moet er niet aan denken dat ik door aan te komen ook dikker was, ik vind het zo rot. Maar ik heb besloten dat ik met tranen ga vechten!!
xxx Jeske
P.s. Als je zin hebt om te reageren op dit stukje, mail me maar op deze site! Ik zou het erg leuk vinden als je mailt!
je draagt zulke leuke kleren, die wil ik ook!
Tussen drugsverslaafden hoor je idd niet. Ik vind je verhaal erg ontroerend en ik ben blij dat je je leven weer een beetje op orde hebt xxx.
wat heb je het mooi geschreven!
Ik ben super trots op je!
Liefs mij!
Geweldig dat je je verhaal zo hebt verteld, hoop dat het veel andere meisjes/jongens zal helpen.
Je bent een vechter,en je blijft een vechter.
We genieten zo van je nu de anorexia flink in de hoek is gezet.
Je bent zo'n heerlijk en lief mens.
Ik hou van je lieve dochter.
kus mams
Krijg tranen in mijn ogen van de lieve reacties van je ouders. Wees maar erg zuinig op hen!! :-)
Succes nog verder,
Liefs Esther
Wat super stoer dat je zo je verhaal op de site hebt gezet! Vol bewondering lees ik je verhaal en ik ben reuze trots op wat je hebt bereikt! Ik vind je een super stoer mens en blijf doorgaan zoals je nu doet!
Liefs Simone
Wat mooi dat u hier reageert op het verhaal van uw dochter. Mooi om te zien hoe u haar steunt en gesteund heeft.
@ Nouska
Respect voor je strijd. Vecht door!
Hoe os dat bij jou gegaan?
Een echte doorzetter!
Sommige gevoels die jij hebt (gevoeld) herken ik wel..
Liefs,
Liefs, Sophie
Ik ben echt heel erg blij en dankbaar dat je zo ver gekomen bent:) We hadden er pas nog in de bus een goed gesprek over gehad en dat maakte mij heel blij. Hoe je nu over jezelf denkt, maakt ook heel duidelijk dat je veel over jezelf geleerd hebt. Ik ben echt heel trots op je en ik vind het echt heel knap van je dat je zo gevochten hebt en nog steeds doet!
Jij bent mijn beste vriendinnetje en ik ben er voor je!
Je kan het en je bent heel mooi!
Liefs Plien
sterkte met je behandelingen
liefs amanda
Wat een mooi verhaal meis..
En ben blij dat het goed met je gaat.
Ik heb morgen mn intake bij de ursula opnieuw..vind reuze spannend!
Ik ben er ook klaar mee en ga vechten, dit keer voor de volle 100%
Xx anouk
Supergaaf om je verhaal hier zo te lezen, echt heel sterk!
Je kent me miss nog wel van de 4daagse...
Ik heb veel respect voor je, mooi geschreven!
you go girl!11
liefs,
Kim
Ik ben trots op je, als ex- groepsgenootje, als vriendin-op-afstand en als blogmaatje. Je hebt al superveel overwonnen, dat laatste staartje komt ook nog wel.
Enjoy life, je hebt al zoveel bereikt..
Liefs!
xx
Ps. als het goed is staat mijn verhaal hier ook ergens, ik kan het alleen niet meer vinden..
het staat hier: https://www.proud2bme.nl/index.php?section=14&action=feed&item=47&article=3265
Ook voor je ouders, de reactie van je ouders ontroerden me en vind ik heel fijn voor je!Ook Respect voor je ouders.
Dat klinkt stevig en vastberraden en besloten!
Keep on going that way!
GO GIRL!
Dapper doorgaan!
Je mag echt trots op jezelf zijn!!!
Liefs
Doet me goed om dat te horen.
Liefs
liefs
maar je stuk ook!
super knap hoe je zover bent gekomen
volhouden meis
je bent mooi!
Sharon
Veel geluk,
xx
W
Hou vol en veel geluk.
xx
En je gevecht !
Ik ben erg trots op je lieve mooie Nous!!!
Wat heb je veel bereikt!!!
Liefs xxx
Zelf ben ben ik nu ook opgenomen en hart aan het vechten. Jou verhaal geeft me echt weer steun!
Vol houden!
Liefs
ikzelf hoef gelukkig ook niet meer terug naar de ursula. maar mijn behandelingen waren niet zo zwaar vergeleken met die van jou ...
ik heb echt respect voor je.
succes nog!
Ik heb je een hele tijd mee mogen maken en ik ben van mening dat je ontzettend trots op jezelf mag zijn! Ik ben in ieder geval wel trots op je!
Het stemmetje is er een die we op een dag nog wel knock out slaan! Voor nu... Nog even hard tegenin!
Heel veel liefs, sterkte en een dikke knuffel!
Joyce
Alles wat je hier zegt en hoe je het neerzet...precies zoals ik mij al die jaren voelde (ik heb van mijn 11e tot aan mijn 18e anorexia gehad)...
Ik heb ontzettend veel respect voor je en wens je het allerbeste toe, je bent het waard zoals iedereen dat is op deze wereld.Nog steeds vecht ik elke dag met mijn emoties, maar elke dag gaat beter....waar een wil is is een weg en als je echt wilt kan je alles aan!!
Ik wens je veel gezondheid toe en ook voor je familie!!
Liefs Sabrina
Supergoed dat je dit verhaal hebt geschreven, ook voor jezelf maar ook voor anderen. Ik ben trots op je! Wel een heftig verhaal, maar goed dat je erover praat dan kan je het goed voor jezelf erkennen en relativeren. If it doesn´t kills you, it makes you stronger! (dat zei mijn moeder altijd toen we het moeilijk hadden met mijn vader). Blij dat jij mijn schoonzusje bent!
Kus
Wat mooi om te lezen hoe het verder met je is gegaan, nadat ik je 'hebt doorgestuurd' naar de Ursula... in goed overleg toch? Ik lees in ieder geval ook hier terug dat je er zelf voor gekozen en gevochten hebt!
Complimenten hoor en alle goeds gewenst met de behaalde resultaten!
Jouw 'vervolgbehandelaar'
Ik zie nogsteeds al die reacties. Echt heel lief en doet me heel goed!
@ Vervolgbehandelaar. (N.?) Wat leuk om iets van je te horen! Echt heel leuk! Uiteindelijk is het leuk om je behandelaar te kunnen vertellen dat het toch gelukt is!
@Yanaika, bedankt voor je lieve berichtje!
@Joyce, Lies, Anouk en Doordont, Leuk om van jullie te horen. Ben eigenlijk ook wel benieuwd hoe het met jullie gaat!
@Naantje en Inge, Thanks!
En @ de rest, en iedereen die ik per ongeluk vergeet!
Heel gaaf dat je mijn verhaal hebt gelezen en de moeite hebt genomen om te reageren!
Liefs! Nouska
allereerst wil ik zeggen, dat het ontzettent knap & goed is dat je zo heb gevecht, dat het nu eindelijk goed met je gaat. Je bent echt een heel mooi meisje! en die kleren vind ik echt leuk!
Jou verhaal ken ik zo goed.
Ik heb precies t zelfde met dan weer lijnen, dan weer periode dat ik weer at. Ik dacht altijd dat ik de enigste was die zoiets had maar jij had het dus ook!
Ik wil je heel veel geluk toewensen
en blijven vechten!
Lieefs
Het is een tijd geleden dat ik je meemaakte in therapie. Toen je vocht met alle twijfel en angst. In je verhaal vertel je heel duidelijkheid hoe je de strijd hebt gevoerd en hoe je sterker uit deze strijd bent gekomen. Het doet me goed om te lezen hoe het nu met je gaat. Dat je weet waar je valkuilen zijn en hoe er mee om te gaan. Dat je je uit je isolement hebt gevochten en de steun van je dierbaren daarbij aanvaard hebt.
Wees trots op wat je hebt bereikt. Je hebt het verdiend!
Wens je alle goeds en blijf alert bij eventuele valkuilen
xxxlisanne 10 jaarxxx
Ik wil even zeggen dat ik je verhaal me echt raakt en dat ik het fijn vind dat ik mezelf hier in kan herkennen. Ik heb bijna 6 jaar geleden erge anorexia gehad: in een half jaar tijd bijna dood geweest in het ziekenhuis en kliniek en vervolgens met mijn koppige 'zelf doen' ben ik er thuis uitgekomen. Met mijn gewicht is sinds die tijd niets mis, maar mijn HSP daarentegen maakt het onmogelijk om een 'normaal'leven te leiden; mijn studie stop ik telkens en ik doe weinig met vrienden... trek me terug uit het leven dat ik zou willen leiden en ik eet nog steeds niet echt normaal. Ik eet nu juist wanneer ik stress voel. Ik wil zo graag ECHT leven, doen wat elk meisje van mijn leeftijd doet; zonder dat het teveel of te vermoeiend is en met plezier. Heb jij misschien tips om om te gaan met HSP en weet je misschien mensen/sites enz die hier bij kunnen helpen? Je bent super meis! Respect:D
Kus Rebecca
xox
Ik vind jou verhaal zo mooi!!
En ik hou mijn spreekbeurt over Anorexia en dit verhaal staat er natuurlijk in : ). Wel volhouden hé. Want ik heb echt respect voor jou!!! Dit is een vet mooi voorbeeld voor meisjes die ook anorexia hebben. Nu weten hun door jou verhaal dat het mogelijk is om te stoppen met Anorexia. Je bent heel goed bezig. ;)
-xxx- Dieuwke
ik zie er nog steeds reacties bij komen en vind dat echt super om te lezen! Wat fijn dat ik een motivatie, herkenning of voorbeeld kan zijn:)
En ik blijf volhouden hoor! Natuurlijk, anders is het voor niets geweest! Ik weet wat ik nu heb en dat had ik zonder dit gevecht niet gehad en ook nooit gekregen.
Het is het waard geweest, hoe rot de periode ook was.
En aan jullie:
Bedankt voor alle reacties! Zo leuk om te lezen!
En: Hou vol, want het kan! Ook jij kan het!
Liefs Nouska
Ik ben er klaar mee :)
Liefs
Ik heb op school een opdracht om een werkstuk te maken,
ik hou dit werkstuk over anorexia.
We moeten hierbij ook een intervieuw houden met iemand met deze ervaring.
Ik vind jou verhaal zo mooi, dus zou het mogelijk zijn om jou te intervieuwen?
** Oproepjes niet toegestaan **
Met vriendelijke groet,
Daisy Verscheijden
Het is zo herkenbaar. Mijn vader heeft toen ik nog erg jong was een hartinfarct gehad, dat heeft hem, en daarmee ons hele gezin behoorlijk veranderd.
Wat vooral heel erg herkenbaar is, is hoe de eetstoornis erin is geslopen. Ik wist in het begin ook echt niet waarom ik het deed, waarom ik niet meer at. Ik wilde gewoon even niet, dat dat raar/ziek/een probleem was zag ik niet.
Want, het duurde idd steeds maar een paar dagen, of een week, later misschien een maand. Maar ik ging toch vanzelf wel weer goed eten, dus waarom zou iemand zich er zorgen over maken? Waarom zou iemand dat probleem serieus nemen?
Gelukkig is het bij mij niet zo ver gegaan als bij jou, en gaat het alweer een stuk beter met me.
Thanks voor het delen van je verhaal!
en probeer nu ook heel hard te vechten tegen de eetstoornis!
Jou verhaal vind ik echt prachtig beschreven, dit geeft mij een beetje kracht om er echt voor te gaan!
Wauw, heel veel respect.
Je bent een hele mooie meid!
echt super goed geschreven en je kan trots op je zelf
zijn hoor!
2 jaar terug vond ik mezelf altijd te dik, ik ben beginnen vermageren,
ik stopte met eten en het werkte goed, ik was super mager.
Iedereen in mijn school had het over mij omdat ik zo mager was.
Ik ben nog niet helemaal genezen, in de vakanties eet ik als een normaal persoon,
maar tijdens schooldagen eet ik bijna niets.
Nu zit ik vast aan de gevolgen van anorexia,
ik heb ontzettend veel haar op mijn armen, rug en zelfs op mijn buik,
op mijn rug staat er ook een bruin/gele vlek, dat komt door botontkalking,
en je ziet nog altijd mijn ribben.
Maar mijn vraag is nu,
Gaan die haartjes op armen, rug enzo ooit weg, als je genezen bent dan?
Ik wil het echt wel weten, want ik durf het echt aan niemand te tonen,
ik heb nog nooit in een bikini durven rondlopen
Aub kunnen jullie hier een antwoord op geven!
Liefs, team proud2bme
je bent een mooie meid. Jij bent een ster erbij voor proud, voor jou omgeving en jij bent nog steeds verliefd? Nou, moooi zeg ik zo!
Je bent ook zeker goed bezig denk ik. Als je al weet dat anorexia niet je leven mag zijn en je ook grotendeels al je valkuilen weet.
Ik denk dat ik zo ver ook sta, maar ana is een stemmetje dat soms om de hoek komt kijken, maar mijn leven niet meer beheerst.
Als ik zo een verhaal als dat van jou lees, dan weet ik dat ik zal blijven volhouden. Ik houd vol voor mijn eigen, om mijn vriend en mama niet nog meer pijn te doen dan al die dagen in het verleden. We vechten voor de toekomst, en ik geloof niet dat jij geen zorgen meer hebt, maar ik geloof erin dat jij enorm sterk bent geworden. Dat zag ik ook toen ik je zag op de EDAD. Dat je voor Proud2bme werkt is zo fijn! Ik wou dat ik zo een organisatie in België had, mensen die gelijkaardig hersteld zijn... zodat ik daar ook voor kon gaan en mijn ervaringen delen met lotgenoten, die het vaak niet meer zien zitten omdat hun eetstoornis het opnieuw en opnieuw van hun overneemt... Ik vind dat afschuwelijk, hoe ik mezelf ooit heb afgetakeld, en hoe zo veel lotgenoten dat nog steeds blijven doen...
Liefs, Sheilaaaa
en je vriend is trouwens een schat dat tie zolang bij je blijf ookal wast moeilijk.
ik ken jullie niet, maar als jullie dit hebben overleeft,
passen jullie echt heel goedbij elkaar,
xx sanne ly
Liefs,
Chaya
Kwam zo viavia op deze blog terecht, er is al veel over gezegd maar: wauw. Ben blij voor jou dat je dit voor elkaar hebt kunnen krijgen. dat je nu zo anders in het leven staat. Geeft moed je verhaal, bedankt voor het delen.X
Je blijft ook mijn stuk !
X
Erg herkenbaar. Hier kan ik veel kracht uit halen
en veel herkenbare stukjes!
Mijn dochter heeft vanaf haar 15 jaar anorexia nervosa. Heb hierboven het verhaal gelezen en deze jonge dame kan erg goed verwoorden wat haar gevoelens waren.
Erg goed dat ze de anorexia naar de achtergrond heeft verbannen.
Mijn dochter leeft in een hel. Geen vrienden, of vriendinnen meer. Veel bewegingsdrang en heel erg onrustig. Zij fietst praktisch de hele dag.
Zij heeft een waar complex overgehouden van de verschillende klinieken en wil geen hulpverlening meer.
Ik zie deze ellende iedere dag aan en ben ontzettend blij dat bovenstaande jongedame dit lot bespaard is gebleven. Mijn dochter haar beste vriendin is haar
""ännie"en dat is heel erg jammer en dan druk ik het nog erg summier uit.
Ik wens niemand het lot van mijn dochter toe maar wil iedereen dit verhaal laten horen dat vechten echt wordt beloond. Allemaal succes.
dank voor de motivatie als ik dit zo lees krijg ik weer kracht om door te vechten
ps. je mag ook mailen. marczwinkels@hotmail.nl