Tazmin wilde leven
Misschien ken je mij, misschien ook niet. Mijn naam is Tazmin en in 2009 deed ik mee aan het programma van Sophie Hilbrand; Sophie op 3, anorexia special. Waarom ik mijn verhaal met jou wil delen, ondanks de stiekeme angst die ik voel? De angst dat mensen mij misschien zullen herkennen en zullen weten welke strijd ik heb gestreden en welke donkere hoofdstukken mijn leven zo lang heeft gekend? Omdat ik hoop wil geven. Hoop voor zij die worstelen, die niet meer durven te hopen. Die denken dat het geen zin heeft, dat het alleen maar een teleurstelling wordt of een illusie opzich is. Voor hen die iemand kennen die strijd en voor wie zij vrezen... Ik wil jullie hoop geven.
Want ik heb zó lang niet gehoopt. Niet willen hopen omdat ik helemaal niks meer wilde en niet durven hopen omdat ik niet weer de pijn van het falen wilde voelen. Ik hoop dat ik je een klein beetje hoop kan geven. Want pijn is echt, dat weet ik, maar dat is hoop ook! In 2009, tijdens de opnames van Sophie op 3, ging het niet goed met mij. Ik zat middenin de strijd met mezelf en de wereld en na de opnames ging het steeds meer bergafwaarts met mij.
bron: NPO.nl
Na de uitzending waren er veel reacties, vooral ‘dat ene meisje Tazmin, van 18' werd veel besproken. Veel mensen herkenden zich in mij en in de strijd die ik met het leven leverde. Echter veel mensen, zo zou ik later horen, dachten dat ik het niet meer zou redden. Achteraf hoorde ik zelfs dat de meerderheid van de mensen die de uitzending gezien hadden, maar ook van de mensen die mij kenden zoals vrienden en familie en verpleegkundigen, dachten dat er een dag zou komen dat ze mij zouden verliezen aan de rotziekte anorexia nervosa.
Zoals ik zei, ging het na de opnames alleen maar slechter met mij en toen mijn hartsvriendin overleed, vloeide al mijn kracht en reden om er te zijn weg via de tranen die mijn ogen verlieten. Wie het toen nog niet had gedacht, dacht het toen wel, dit was het begin van het einde. Langzaam verloor ik alles. Niet alleen de mensen om mij heen kon ik minder zien, maar ook de controle over mezelf, mijn lichaam. Functies vielen uit en op een dag werd ook mijn zicht minder. Van wankel lopen, naar sloffen, naar niet meer kunnen lopen zonder om te vallen wist ik het: Dat ik net als Emma, van de documentaire Emma Wil Leven, die ik ook gekend heb, zou overlijden aan de gevolgen van de ziekte.
Door mijn verleden heb ik naast de diagnose anorexia nervosa, ook CPTSS. Dit staat voor complexe posttraumatische stressstoornis, gelinkt aan vroeg kinderlijke traumatisering. Toen ik 24 was, zei de behandelaar van de kliniek waar ik toen zat, Rintveld, letterlijk dat ik te verkreukeld was, te beschadigd door alles wat er was gebeurd en mij was aangedaan, om beter te kunnen worden. Dat het geen zin meer had om te behandelen. Ik zou gewoon weg gaan. Iedere week bloed prikken en af en toe terug komen om opgelapt te worden. Dat zou mijn leven worden tot het niet meer ging en het dus mijn dood zou worden.
Toen ontstond er eerst heel veel verdriet en angst bij mij, maar dit werd woede en later mijn kracht! Want het klopt dat ik een moeilijk verleden heb, dat er veel is gebeurd waardoor ik schade heb opgelopen, maar dan maar de moed opgeven, dan maar zeggen dat gelukkig worden niet kan, dat konden ze toch niet zeggen! Dan zouden zoveel mensen hopeloos verloren zijn en dat weigerde ik en weiger ik nog steeds te geloven. Al snel zei ik tegen mezelf; weet je, ik kan dit. Ik kan zoveel meer dan iedereen denkt en zegt! Ik heb mijn verleden overleefd, ik was in het verleden aangekomen, ik zou ze laten zien. Ik laat mijn verleden niet winnen, niet weer! Ik laat hen ook niet winnen. Ik laat me niet weer klein krijgen.
Op eigen kracht, zonder hulp van een gespecialiseerd hulpverlening krabbelde ik op. Met heeeel hard vallen, huilen, brullen en toch maar weer opstaan. Mij letterlijk ophijsen aan de stoel na opnieuw instorten van angst, eenzaamheid en verdriet op het koude laminaat van m'n keukentje van m'n eigen woninkje. Iedere keer, keek ik naar mijn koelkast waar afbeeldingen op stonden. Een bruidsjurk, babysokjes, m'n vriendinnetje die overleden was, een mooi land, vlinders, m'n familie én m'n mooiste, inspirerende spreuken. Een toekomst waar ik naar hunkerde, maar die niet meer dan een droom, te mooi om waar te zijn, leek. Maar ik wilde zooo graag dat ik gelukkig zou worden en de hulpverleners kon laten zien: Ik kan dit, ik heb jullie niet nodig want ik ben sterk, dat het waar is:"what doesn't kill you, makes you stronger. Als je het wil."
Ik weet nog toen ik mee deed met Sophie op 3, dat anderen die mij niet kenden zeiden "echt meid, het komt goed, het leven is mooi..." en dat ik dacht; 'ach joh, hou toch je mond. Ik kom er niet, ik wil er ook niet meer komen, voor mij hoeft niks meer.' Bovendien dacht ik: 'jij bent niet zoals ik, jij hoeft niet iedere dag weer te vechten tegen de beelden uit je verleden die zo echt zijn, dat je nog liever je ogen uit krabt om ze weg te krijgen, dan dat je eet, voelt en leeft.' Ik zag niet hoe diep zij hadden gezeten, hoe uitzichtloos het voor hen was geweest. Ik zag alleen het gezonde meisje dat blij was om te leven, terwijl ik er gewoon niet meer wilde zijn. Wilde verdwijnen.
Maar, mensen hebben mij gezien op tv. Ze weten hoe het toen, in een mildere mate, met mij ging en dachten dat ik er niet meer zou komen. Ze zagen Emma die wilde maar die het niet haalde... Ik dacht toen: Wat nu als ik een aantal, al zijn het er maar 2, kan bereiken en laten zien dat er ook echt hoop is. Dat je kei en keihard moet vechten en het echt moet willen uit de diepte van je hart, maar dat je er ook wél uit kan komen. Ik wilde zoveel jaar niet. Ik denk van de 13 jaar dat ik worstelde, 11,5 jaar niet écht wilde... maar uiteindelijk, toen iedereen de hoop had opgegeven, kwam het.
Heel pril, wankel, angstig en eenzaam haast, maar het was er. En ik greep het aan. In m'n eigen huisje omringde ik mezelf met alleen maar positieve dingen; Warmte, afbeeldingen, spreuken, muziek, films. Om het kleine beetje vechtlust wat er was aan te sterken. Bijna als een baby die probeert te lopen. Wijk niet van z'n zijde, begeleid het, ondersteun het aan alle kanten zodat het niet valt en de moed verliest op weer op te staan en ooit echt te kunnen lopen zoals de anderen. Na Sophie ging ik dieper, dieper, diepst.. maar ik kwam eruit.
Ik heb liefde gevonden, ik durf liefde te ontvangen! De verlatingsangst, de angst om mijn vriend te verliezen, mijn geluk te verliezen, dat is er nog, maar daar werk ik aan en dat gaat al zoooveel beter. Ik heb hoop en eindelijk lijkt die mooie toekomst, de plaatjes van een bruidsjurk, babysokjes, zon, liefde en vrijheid MIJN toekomst te zijn. Niet een droom of een film of een fantasie. Ik heb eindelijk, na een halve leven met anorexia de rest van een leven voor me, zonder het. Ik heb een gezond gewicht en ik heb nog steeds af en toe dat ik onzeker ben over hoe ik eruit zie. Dan zucht ik en steun ik en sluit ik mijn ogen...dan zeg ik of denk ik...Taz, eindelijk een toekomst, eindelijk liefde en echt geluk, zo'n zwaar gevecht, zoveel pijn die het gekost heeft. Laat. Dit. Nooit. Gaan.
Voor de illusie dat jij je beter voelt met een paar kilo minder. Alles wat ik heb opgebouwd tegen alle verwachtingen in, is het never, nooit meer waard om weer af te vallen. Geen gram is het waard. Het geluk bij gewichtsverlies is een illusie, een schijn blijheid want het is gebaseerd op een leugen in je hoofd. Ik kan eindelijk zeggen: ik leef, het leven is eindelijk mooi, ik zie het en ik houd ervan. En ik? Ik mag er zijn, ik ben sterk, ik ben een doorzetter en ik zal nooit meer verliezen van die rotziekte!
Voor alle meiden die mij ooit zagen en dachten, ik herken mezelf erin, of ze komt er niet, of die Emma zagen en dachten; ‘zie je wel, het is onmogelijk'... Het is niet zo! Emma was sterk, ongelooflijk! maar ze redde het niet... Jij bent sterk en jij kunt het wel! Al denk je nu van niet. Ik heb dat ook gedacht en geloof me, je kunt het wel. Houd vast aan deze waarheid en luister niet naar de leugens in je hoofd dat het hopeloos is. Want wie vecht kan verliezen, maar wie niet vecht...heeft verloren.
Veel liefs, Tazmin ♥
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik vind het zo mooi om te zien dat je uiteindelijk, na iedere keer in een gruwelijk diep dal te belanden, en altijd te moeten vechten om daar weer uit te komen, nu staat waar je staat. Dat je tegen alle tegenwind in, nu op de plek in je leven bent gekomen waar je kunt leven. Ik gunde jou dit. Ik gun je zo ontzettend die liefde die je kunt ervaren nu. Ik gun je zo het geluk wat er nu wel is! Je hebt er hard voor geknokt. Maar dit geeft ook mij hoop.
Knuffel voor jou.
Wat ben jij een voorbeeld!!!! Dankjewel
Ik ken je niet maar halverwege je verhaal moest ik stoppen met lezen omdat ik het niet meer droog hield en gewoon niets meer zag vanwege de tranen.
Wat een bericht. Wat een prachtig verhaal van hoop. Dat zelfs in de diepste put er altijd de hoop op heling is. Je brengt me een moment verlichting van de immense strijd met mijn eigen duivel in mijn hoofd.
Dank je wel dat je mij hebt laten zien dat er hoop kan zijn. God zegene je ziel lieve Tazmin. Je hebt iemand bereikt en ik had nooit gedacht dat iemand dat zou kunnen.
bedankt voor de hoop
Waar ik wel ontzettend kwaad van word is dat de hulpverlening je in de steek liet!!! Jeetje zo kwaad...
Heb zelf namelijk ook Complexe PTSS. En werd door veel instelling ook afgewezen daarom.
Veel geluk toegewenst. Jij komt er zeker!!!
Voor alle meiden en jongens hier: geef niet op je kunt het :) :)
Prachtig.
Ik had je destijds gezien in de aflevering met Sofie. Ik hoopte zo erg voor jou dat het je zou lukken om te genezen! Ik gunde het je zo van harte! Het was echt een euforisch momentje toen ik dit bericht van jou tegen kwam op proud2bme. Ik ben echt heel blij voor je dat het je na zo'n lange tijd is gelukt :) ondanks de moeilijke strijd (die ik ken). Ook is het heel knap hoe je hier je verhaal doet! Ik en zeker weten ook anderen hebben hier echt iets aan!
Liefs,
Roos
Ik ken jou niet
Ik heb je nog nooit gezien
Nooit gesproken
Nooit ontmoet
Ik heb net je verhaal gelezen
Ademloos
In ben stil
Mijn ogen hebben zich inmiddels met tranen gevuld
Je hebt mij geraakt
Keihard geraakt
Door je kwetsbaarheid
Je eerlijkheid
Je verhaal
Meid, wat heb jij een ongelooflijk zware strijd geleverd
En die lever je nog iedere dag
Wat mag jij ongelooflijk trots zijn op jezelf
Wat heb jij hier een sterk verhaal neergezet
Waar alle lezers alleen maar dankbaar voor mogen zijn
Lieve Tazmin,
Ik gun jou dat jij altijd de mooie kant van het leven mag blijven zien en voelen
Je bent het leven waard
Echt zo meer dan waard.
Of eigenlijk: überhaupt in het leven staat ;). Wow. Alle respect en bewondering voor jou. Mooi verhaal! Soms is het helaas nodig om eerst tot het uiterste te gaan, voordat die ommekeer komt. Ik ben blij dat dit voor jou 'op tijd' was (al is het altijd soort van te laat en had het nooit zo moeten zijn uiteraard, vandaar de '').
Toen ik die screenshot van de uitzending in je blog zag, dacht ik meteen aan hoe ik je toen voor me zag. Of wat daar van in mijn hoofd is overgebleven. Een meisje wiens ogen iets stars uitstraalden. Ik weet niet hoe ik het precies kan omschrijven: iets van 'ik wil niet, ik kan dit niet, het lukt me niet'. Wanhoop, maar ook gevangen zitten in de eetstoornis. Weggevaagd.
Des te mooier om te zien dat jij je zo terug gevochten hebt. Durft te zijn. Mag zijn. Steeds een beetje meer. Tof!
Wij hadden ook een opname samen. Wat zat je diep.
Wat was je ver van het leven verwijderd geraakt. Dankjewel dat je nu de hoop doorgeeft. Mij vandaag de hoop geeft. Ga maar. Leef maar. Doe de mooie dingen.
Wees maar gelukkig. Dat is de grootste overwinning op je verleden.
Wat ongeloof knap meid. Ik zal nooit vergeten dat we samen op tv opgenomen zaten ...ik vond het toen al zo knap hoe hard je aan het vechten was en hoe je de dingen aanpakte. En wat heb je dit verhaal mooi geschreven. Be proud !
Ik heb bij je gezeten in de kliniek en ik heb ook de uitzending gezien. Ik weet nog dat je diep in de eetstoornis zat en dat de eetstoornis heel sterk aanwezig was.
Ik ben heel blij om te lezen dat het je gelukt is om toch de eetstoornis te overwinnen en je leven een hele andere wending te geven. Een wending met een mooie toekomst voor zich.
Ik herken heel erg het afgeschreven worden door de hulpverlening. Ik ben toen ook heel boos geworden en die boosheid was voor mij ook de drijfveer om beter te worden. Zo van: 'Ik zal jullie eens wat laten zien! Ik chronisch....pfffff! '
En nu kan ik ook zeggen dat ik zo goed als genezen ben :)
Ik ken je nog van de kliniek.... en de uitzending heb ik toen ook gezien.
Heeeeel veel respect voor jou meis.
Vind het echt heel mooi en knap dat je je es hebt overwonnen.
Ik weet idd nog dat jij het heel zwaar had... dus je bent echt van ver gekomen.
Knap meid!
Bedankt proud! !!❤
Dankje zoveel voor je verhaal te delen. Dit geeft me echt zoveel hoop! Dat het toch kan, wel kan, mogelijk is, als je maar blijft volhouden en hopen. Terug opstaan na te vallen.
WoW, echt dankjewel!
Je mag zo trots zijn op jezelf, hoe sterk ben je wel niet
Ik hoop dat ik ooit zover zal komen als jij
Liefs!!
Wat ben ik blij om deze blog van je te lezen. Ik herinner me jou nog erg goed van de documentaire, het deed zo'n pijn om naar je te kijken. Prachtig om je nu zo te kunnen zien. Je bent een ongelooflijk sterke meid, diepe buiging voor jou.
Prachtig hoe je dit hebt geschreven! We kennen elkaar al best lang en zijn ook samen opgenomen geweest. Én ik gunde je toen al dit leven en ben zo blij dit te lezen!! Meis, na al die jaten strijden en vechten, is het je op eigen kracht gelukt! Wauw, wat is dat dapper! Ik heb heel veel respect voor je, want ik weet hoe diep je hebt gezeten. Respect dat je dit verhaal met ons wilde delen, bedankt! Ook bedankt voor de kracht die je geeft!
Heel veel liefs
2 jaar geleden hebben wij nog afgesproken in Amersfoort, een middagje te winkelen en een bezoekje aan de bioscoop. Sindsdien heb ik je niet meer gesproken. Wel zag ik foto's van je op Facebook, dat je gelukkig was in de liefde. Je ogen straalde weer, en dat vond ik zo mooi om te zien. Ik gun het je echt.
Mocht je het ooit nog eens leuk vinden om bij te praten, ik zou dit erg leuk vinden.
Liefs,
Wat een mooi verhaal. Ik kan niet anders dan super trots op je zijn.Ik heb je lang niet meer gezien of gesproken, maar ik haal zoveel kracht uit je verhaal!! Dank je voor het delen, je openheid en je motivatie! Je mag trots op jezelf zijn!!
- Lianne
Ik heb heel veel respect voor je verhaal en je kracht. Ik heb ook CPTSS en was ook 'opgegeven' qua anorexia toen ik 19 was, dus ik ken je strijd. Gelukkig net als jij de eetstoornis overwonnen.
Ik wens je een hele fijne en mooie toekomst meid :)
Ik ken je niet, maar ik kan mij nog wel herinneren dat ik samen met mijn moeder heb gekeken naar die uitzending. Toen nog als jong meisje zeggende: dit zou mij nooit overkomen. Het is me wel overkomen maar ook ik ben eruit op gekrabbeld en ben er sterker door geworden. Hoewel het al jaren geleden is dat ik dat gekeken heb ben ik het nooit vergeten.
Zo fijn om te lezen dat het beter met je gaat, dat je weer de kracht hebt om te leven! Prachtige foto's ook. Je mag trots zijn op jezelf, op hoe ver je al gekomen bent en ik hoop dat je een hele mooie toekomst te gemoed gaat :)
Liefs
Ik wens je dat al je dromen uit mogen komen.
Weet je trouwens dat Marije, die in hetzelfde programma zat, ook helemaal is hersteld?
Ik word zo narrig van mensen die zeggen dat anorexia niet of heel moeilijk te behandelen is, of dat de ziekte altijd een deel van je zal blijven... Blij dat jij je verhaal vertelt!
Echt heel trots op je!
Zoals we hebben afgesproken; let's make some new memories!
Xxx
Echt gewoon geen woorden voor.
Warm van binnen, kriebels en dankbaarheid.
Thanks allemaal!!
xxxx Tazziej
Wat ben jij een grote inspiratie voor mij! Ik hoop dat ik op een dag net zoveel moed als jou heb.
Liefs X
Wat ben jij een grote inspiratie voor mij! Ik hoop dat ik op een dag net zoveel moed als jou heb.
Liefs X
Toen je me vertelde over deze blog, je reden om deze blog te schijven en je vertelde over de energie die jij ook weer uit deze blog en reacties haalt, raakte mij dat.
En wat ben ik blij dat ik deze blog nu ook heb gelezen.
Ik mag van dichtbij meemaken dat je sterk bent! Je hebt kracht en levenslust, en dat is heel mooi om te zien.
En is het altijd makkelijk? Nee, dat is het niet. Ook die momenten mag ik soms zien...
Maar kun jij je knop omzetten en weer naar de toekomst kijken? Ja, dat kun jij!
Je bent een inspiratie voor vele meiden!
Heel mooi beschreven ook, tranen in mijn ogen..
Met mij gaat het ook goed gelukkig, gezond gewicht en doe weer wat ik graag wilde doen :)
Maar ben echt trots op je!
X Je (oude) kamergenootje op Rintveld
Jij bleef me bij , na de uitzending van Sophie op 3. Jaren eerder zat ik er precies zo bij als jij , daar op dat plekje op E-OOST aan de nutri als enige in de groep, een zeer lange opname. Daarna kelderde ik terug, had indertijd toch hap voor hap wel wat opgebouwd.
Maar ook opgegeven , uitbehandeld.
En CPTSS werd eigenlijk aan voorbij gegaan.
Toen ik ook mezelf had opgegeven , gloorde er ineens licht door tranen van een dierbaar iemand, en wilde nog 1 keer er voor proberen te gaan, en nu ben ik beter....Wat niemand ooit had gedacht.
Ben zo blij dit te lezen, wat een herkenning ,wat een prachtige foto`s , je nieuwe leven welverdiend, de strijd ervoor is zwaar, maar het is het waard he?
Zoveel meer vrijheid door niet de hele dag meer in beslag genomen te zijn door niet eten.
Ben hartstikke trots op je meid!
Dit geeft hoop voor andere meiden ( en jongens) !
en sterkte voor de moeilijke momenten die wellicht zijn qua CPTSS.
Je bent een dappere sterke vechter. Veel mooie genietmomenten en dromen die uitkomen wens ik je
X Knuffel
Het is je gegund!
Heb je niets overgehouden aan de jarenlange eetstoornis?
regelmatig nog lees ik jullie reacties en nog altijd geven ze me hetzelfde gevoel: warmte, blijdschap en heel veel hoop voor de toekomst.
Anoniem je vraagt of ik nog iets heb overgehouden aan de jarenlange eetstoornis...
Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik er wel iets aan overgehouden heb ja.
Ten eerste het verdriet om alles wat ik heb gemist en wat ik ook niet meer in kan halen doordat ik op een leeftijd ben en in de situatie zit waarin ik moet kiezen:
Samenwonen met de liefde van mijn leven en over niet al te lange tijd zelf een gezinnetje stichten....en dan dus niet meer die verre reis kunnen maken of verder studeren.
Ik weet wat mijn keuze is en daar sta ik achter, maar toch is het jammer. Want ik had die andere dingen ook eerder kunnen doen in plaats van in een kliniek te hebben gezeten...
Maar ook toch een beetje het eten. Het blijft een punt dat terugkomt als ik me echt niet goed voel. Dan verlies ik eetlust of ik ben een bodemloze put. Gelukkig niet altijd. Ik weet waar ik voor kies en ik kies voor mijn geluk, maar als het rotte gevoel aanhoudt dan merk ik dus dat ik tegen mijn zin in moet gaan eten of dat ik me ineens meer druk ga maken over hoeveel en wat ik eet. Veeel minder dan voorheen, dat zeker, maar het speelt dan wel in mijn hoofd.
Ik blijf gewoon hopen dat het ooit echt voorbij is. Dat het mij niet meer uitmaakt hoe ik eruit zie, welke maat ik heb. Als ik maar gelukkig ben.
Ik laat al een heleboel los en ben voor het grootste gedeelte nu blij dat ik gewoon gezond ben, dat ik leef en dat ik er lichamelijk niks aan over heb gehouden! Maar ja heel af en toe plaagt het me nog wel even dat ik denk..pff mijn benen zouden wel iets slanker mogen zijn. Maar dan bedenk ik mij dat het toch nooit goed zal zijn en dat ik eigenlijk maar bof dat ik nog een lichaam heb om in te leven waar zovelen overleden zijn aan deze ziekte...of een andere.
Ik richt mij op het nu en al het moois wat er komen gaat.
Ik ben vorige week geslaagd en heb werk gevonden waar ik aan de slag kan. Voor het eerst dus een diploma en ik ga samenwonen waar ik heel veel zin in heb. En wie weet kan ik over één of twee jaar zeggen dat ik mama word....
liefs